We wisten het al een tijdje, Frans was ongeneeslijk ziek. Maar toch stond de wereld even stil na het bericht van zijn dochter Simonie dat haar vader was overleden. Frans van Elst, ons erelid en onze ‘veldheer’, is op 75-jarige leeftijd op donderdag 19 mei rustig in zijn slaap heengegaan.

Frans van Elst, wie in honk- en sofbalminnend Nederland kende hem niet. Een bekende verschijning op de honk- en softbalvelden. Sjekkie in zijn mondhoek en altijd trots gekleed in zijn UVV outfit. Waar je hem ook tegenkwam, vaak in gezelschap van zijn (UVV) vrienden, altijd was hij er namens UVV.

Frans trad tot het honkbalgilde toe zonder een bal geraakt te hebben. Hij was van oorsprong verdienstelijk voetballer. Hij schopte het tot de hogere klassen van het amateurvoetbal. Maar op sportpark J.C. Verthoren (onder de rook van de Douwe Egberts fabriek) vond hij 40 jaar geleden een nieuwe liefde: Honkbal en UVV.

Het onderhoud en de bespeelbaarheid van de velden was zijn eerste prioriteit. Hij ging dan ook door het leven als consul, lid van de accommodatiecommissie van UVV, de terreincommissie van de KNBSB en was eerste aanspreekpunt voor de gemeente Utrecht met betrekking tot het onderhoud. Het spreekt voor zich dat Frans contacten had met vele collega verenigingen en coaches. Ook hen schoot hij vaak te hulp. Voor UVV waren zijn contacten zeer waardevol, want als hij ‘brood’ in een (jeugd)speler zag schroomde hij niet deze onder de aandacht van het UVV bestuur te brengen. Hij bezocht ook menig toernooi, zowel nationaal als internationaal en ook hier wist hij UVV regelmatig te promoten. En ondanks zijn ‘scoutingswerkzaamheden’ was Frans een graag geziene gast. Hij praatte honderd uit over zijn UVV, de spelers, de velden en de families van spelers en mensen binnen die clubs. Hij wist alles en vergat nooit een naam of een gezicht. En zonder dat hij ooit zelf een bal geraakt heeft, had hij echt verstand van het spelletje. En dat maakte hem tot een uniek mens!

Maar Frans had ook nog andere talenten. Hij bleek voor vele spelers een luisterend oor te zijn en trad regelmatig op als mediator. Indien nodig deed hij dienst als speaker of als scorebord operator, met als toegift wat extra commentaar als een speler iets fout deed. Zelfs op hoge(re) leeftijd bleef hij onverschrokken doorgaan. Samen met zijn vriend René, altijd op het veld. Met krijtkar en meetlinten om alles tot in perfectie voor zijn spelers te regelen. En dan bromde hij wel eens als er iets niet netjes werd achtergelaten. Hij wilde graag dat alles op rolletjes liep. Zocht mensen om hem te helpen, maar was een “lastige veldheer”. Deed je niet helemaal precies wat hij aangaf voor het veld, dan deed hij het gewoon weer zelf.

Dat deed hij ook voor grote evenementen van UVV. All Star Games en Frans ging voor de volle 100%. Europese kampioenschappen bij UVV, Frans stond vooraan. In de hoofdklasse komen met het eerste of eruit kukelen, Frans was erbij. Het Olympisch kwalificatie toernooi bij UVV: hij stond voor dag en dauw klaar. Zijn grootste happening was het Wereldkampioenschap Honkbal dat in 1986 plaatsvond op sportpark J.C. Verthoren langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Hier was hij mede verantwoordelijk voor het park. De duizenden bezoekers aan dit WK en de deelnemende teams zullen hem gezien hebben als  de energieke motor achter UVV. Trots als een pauw, altijd in de weer.

De laatste jaren liet zijn gezondheid het niet meer toe intensief mee te werken. De geest wilde wel, maar zijn lichaam sputterde tegen. De vermoeidheid kreeg de bovenhand en hij moest noodgedwongen steeds meer een stapje terug treden. Maar UVV bleef zijn cluppie. Hij kwam – als het kon – altijd kijken en mensen ontmoeten. Uit en thuis. En hij zat vooraan bij clubs van de hoofdklasse, eerste klasse en clubs waarmee hij bevriend was. Jarenlang heeft hij daaraan gebouwd. Jarenlang heeft hij geholpen waar hij kon. Frans kende iedereen en iedereen kende Frans.

Het was dan ook een eer deze man in 2018 – tijdens het onvergetelijke 70-jarig jubileum van UVV – te mogen benoemen als erelid in gezelschap van een aantal andere ereleden, leden van verdienste en heel veel mensen op de tribunes.

Dag Frans, dank voor alle inspanningen en je enorme warme hart voor UVV. We gaan je missen.

Merijn van Elsäcker

Voorzitter HSV UVV  

De rouwkaart voor Frans vind je via deze link.

Foto's: Jan Kruijdenberg